Uzun süredir yoğun tempodan dolayı yazamadım,bu süre içinde çocuğum gibi sevdiğim tavşanım Badem'i kaybettik.Sabah eşimin kollarında son nefesini verdi.O haline bakamadım ,içim elvermedi,o benim ilk oğlumdu .5,5 sene bana arkadaşlık yaptı,diğer tavşanlardan çok farklıydı,hisliydi .Onu kaybetmek çok büyük bir üzüntü yaşattı ,eksikliğini hala hissediyorum,yerine baktığımda gözlerim doluyor.Şu dönemde insanların bile birbirine veremediği o sevgiyi,bağlılığı küçücük bir hayvan size verebiliyor.Ege bu durumdan çok fazla etkilenmedi ,ama şimdi hayatta olsaydı onunla daha çok vakit geçirebilir,herşeyin farkına daha iyi varabilirdi.
Ege 2 yaşını bitirdi ve şu an 26 aylık ,enerjisi had safhada ,gün içinde sürekli oyun modunda.Derdini artık kısa cümlelerle anlatabiliyor,zaman zaman iştah problemleri de yaşasak ,şu anda karnı acıktığında mama diyerek yiyecek isteyebiliyor.Bugunleri göreceğim hiç aklıma gelmezdi.
Süt içme konusunda sıkıntılar yaşıyoruz.Gün içi de dahil biraz fazla süt içiyor,biberonu bırakmak için biraz daha uğraşacağız sanırım,laktoz intöleransı olduğu için laktozsuz süt içebiliyor,raporla bu şekilde mama alabiliyorduk ,ancak 2 yaşını doldurduğu için doktoru test sonrasında buna karar vereceğini söyledi,bu da bizi biraz zorluyor bu aralar.
Sayılar ve geometrik şekiller şu an ilgi alanında,her gördüğü yerde üçgen ,daire kovalıyor:)
Çok sevdiği Pepee'sini artık asla izlemiyor,2 yaş doğum günü itibariyle Pepee onun için bitti...
Ara sıra 2 yaş sendromu zorluyor,herşeye ''YOK'' ya da ''DİİL'' diyor.Onun hayır demesi de bu şekilde.
Sabah işe giderken ilk defa geçen hafta arkamdan ağlamadı ,ona işe gideceğimizi ve akşama döneceğimizi söylediğimde tepki vermedi.Hatta kendisi ''Anne baba işe'' dedi.
Bu da ilklerimizden biri oldu,aralarda yine ağlasa da çoğunlukla tepki göstermiyor.
Son bir aydır akşam saatlerindeki trafik gerçekten çekilmez bir hal aldı,18.00 de çıktığım işimden eve 20:15 de gelebiliyorum,bu da haliyle gerginlik,yorgunluk ve stres yapıyor.Eve gittiğimde süper enerjisiyle Ege oyun için beni bekliyor .Bu İstanbul trafiği beni gerçekten çok yıpratıyor,zamanımı alıyor ve hasta ediyor.Daha ne kadar bu tempoya dayanabileceğimden emin değilim.
Sabah 06:00 da evden çıkıp akşam 20.15 de eve gelmek ve 4 saatini sadece yolda trafikte sinir stresten şişerek geçirmek ömrümden ömür alıyor.
Evde de bekleyen bir sürü iş ve oyun isteyen bir çocuk ,yatağa gidişim 24.00 den önce olmuyor,bu kadar yorgunlukla tükenmişlik sendromuna girmek üzereyim sanırım...
Her gün çıkan olumsuz haberler,vahşet görüntüleri de yorgun ve stresli bünyeyi daha da yoruyor,geleceğe karşı olan inancımız ,umudumuz azalıyor ...
İnşallah tez zamanda ülkemiz de ,düzenimiz de hayırlısıyla feraha çıkar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder