Yine tatsız geçen bir haftasonu ,yine acılı bir pazartesi...
Yüzler gülmüyor,içlerde birikmiş acılar ,üzüntüler,gelecek kaygısının had safhada olduğu günler...
Özgecan'ın yaşadıklarını düşünmekten kendimi alamıyorum,o an hissettiği acılar,korkular,...
Hepimizin başına gelmesi muhtemel böyle bir olayı tüm gerçekliğiyle duymak ,yaşamak daha da korkutuyor bizleri...Taksiye bindiğimde ,farklı yola girse hissettiklerim,kalbimin hızla atması ,elimin telefona gitmesi,hazırda bekleme,kafamda kurtuluş senaryoları ,kendimi en kötü ihtimalle arabadan aşağı atarım düşünceleri...
Sabah karanlığında ya da akşam iş dönüşü karanlık sokağa girmek zorunda kalınca sağı solu kontrol etmeler,tüm sesleri dinlemeler,yine güp güp kalp atışı...
Evde yalnızken kapıyı eşten başkasına açmama...
Gündüz vakti minibüs ya da servis beklerken ,eğer durakta senden başkası yoksa ve içi dolu bir araba sana doğru yaklaşıyorsa ,yine aynı korkular,kalbinin deli gibi çarpması...İçinden çıkan adam sana adres soruyorsa,bilmiyorum diyerek oradan uzaklaşma...
Metrobüste,minibüste köşe bucak sırtını dayayıp kendini aklınca güvene alma hissi...Eğer oturuyorsan yanına bir erkeğin gelmemesi için ,eğer geldiyse bacaklarını açarak seni taciz etmemesi için dua etme...
Küçük yaşlarda başlayan fakat o yaşlarda ne olduğunu tam anlamayarak ,adını koyamadığın fakat yanlış olduğunu hissettiğin tacizler...
Şimdi düşününce her birinin ne kadar fazla olduğunu ve neden bunları hiç büyüklere anlatmadığımı ,bunun da altında yine toplum baskısı olduğunu görebiliyorum,çünkü söylersen neden hep senin başına geliyor,demek ki sende birşey var diyerek suçlanacağını bilmek yatıyor herhalde...
Küçücük bir çocuksun ve annenin elini tutmuş yolda yürüyorsun,yanından geçen bir adam gelip seni elle taciz ediyor ve o anda şaşırıp kalıyorsun ,annene bile söyleyemiyorsun , sanki sen suçluymuşsun gibi...Bu nasıl bir kafadır nasıl bir baskıdır anlayamıyorum,büyüyünce de bazı şeylerin nedenlerini sorguluyoruz,nedenleri aslında o kadar belli ki ...
Yine 11 yaşında sabah bakkala ekmek almaya gidip eve dönerken apartman kapısında 20 yaşlarında bir genç ,komşumuzu adıyla sorarak evinin nerede olduğunu soruyor ,ben o kadar saf bir şekilde yardım edeceğim sevinciyle apartmanın kapısını açıyorum ve gösteriyorum burada 2 katta..Merdivenleri çıkmaya başlıyoruz ,ben önde o arkada...Bir anda arkadan iki el beni yakalamaya çalışıyor,ne olduğunu bile anlayamadan bağırıp çağırmaya başlıyorum ,beni aşağı çekmeye çalışıyor,niyetini o an sanki beni kaçıracakmış gibi düşünmüştüm ,sonrasında olayın vehametini anlayabiliyorum.Yukarıdaki katta evinin kapısını açan komşum benim bağrışlarımı duyuyor ve sesleniyor,bunu duyunca korkuyor ve dışarı kaçıyor.Ben tüm gücümle komşu teyzeme koşuyorum ve sonunda ağlama krizleri...
Şu an düşününce ne kadar büyük bir tehlike atlattığımı şükrediyorum...
Bu olaylar sadece beynimde yer edenlerden sadece ikisi,bunun gibi bir çok şey daha var...
Şimdiki zamanla bundan 25-30 sene önceki zaman arasında hiçbir fark yok,hiçbir şey değişmemiş,hala erkek egemen toplumda kadınlar mal gibi görülüyor ve erkekler kadınlara diledikleri gibi davranabileceklerini düşünüyorlar ,hiçbir şeyin düzelmediğini hatta daha vahşet boyutunda ilerlediğini gördükçe bu ülkeden daha da soğuyorum.
Yaşadığım ülke yaşanmaz bir hal almaya başladı,artık beni mutlu etmiyor,insanların kötülüğünden,bir kadın olarak sürekli taciz edilme hatta vahşice öldürülme korkusundan ,insana saygının hiç gösterilmediği,birbirlerine karşı tahammülü kalmayan,gruplaşmış bir toplumda yaşamaktan ve maddi olarak geçinmenin zorluğundan ,stresin had safhada olduğu trafiğin çekilmez bir hal alışından ,insanların birbirlerine hava atmak için tüm sosyal medyayı kullanmasından , herkesin birbirinin kötülüğünü istemesi ve bunu görünce mutlu olmalarından ,paranın insanlıktan daha fazla değer görmesinden ,birbirinin kuyusunu kazarak kariyer yapanlardan , güce ve iktidara olan yalakalıklarından çok SIKILDIMMMMM!!!!
