''Anni''!!!!!!!Gitme ,beni bırakma:(

Uzun uğraşlardan sonra kavuştuğum Ege'm...
Annesi tiroid yetmezliği ve haşimoto hastalığıyla mücadele ederken ona  sıkı sıkı tutunan , mücadale eden bir bebekti o da..
Şu anda 1,5 yaşında ,artık kendi kendine yürüyüp koşuyor ,isteklerini anlatmaya çalışıyor ,ancak şu sabah ayrılıklarını hala halledebilmiş değiliz,çok zorlanıyoruz ikimiz de...Beni bırakmak istemiyor,ben de onu...Ama
mecburen kapıyı çekip çıkmak zorunda kalıyorum,dışarı çıktığımda gözlerim dolu kulaklarımda ''Anni!!!'' diye ağlayışları...Zamanla o da ben de alışırım diyordum ama maalesef ikimiz de alışamıyoruz...3,5 aylıkken işe döndüm ,o zamanlar çok küçük olduğu için pek farkında olmuyordu ,hatta üzülüyordum bu çocuk beni annesi olarak görmüyor,herkesten farklı bir tepki vermiyor diye...Şimdi ise durumlar fena halde değişti ,bana çok düşkün oldu,akşam eve gittiğimde üstümü bile değiştiremior yemek dahi yiyemiyorum,çünkü sürekli onunla oynamamı ,temas halinde olmamızı istiyor,ben de onu gün içinde çok özlüyorum,1 haftalık tatilde o da bana,ben de ona çok alıştım,pazartesi işe gidişimde sanki doğum sonrası ilk defa bırakıyor gibi hissettim ve gözümde yaşlarla onu evde anneannesine bırakıp çıkmak zorunda kaldım,akşam işten dönüşte onu dedesinin elini tutmuş ,bahçede sağa sola bakarak gördüğümde ne kadar küçük ve masum olduğunu düşündüm ve boğazıma bir yumru saplandı sanki,avaz avaz ağlamak istedim,neden bu küçüğe ve kendime  bu hasreti yaşatıyorum diye kızdım.Maalesef hayat şartları her zaman bizim istediğimiz gibi hareket etmemizi kısıtlıyor,çalışmaktan bir yandan memnunum ,kendimi iyi hissettiriyor,ama bir yandan da çocuğuma çok az vakit ayırabilmekten sıkıntılıyım.Çalışan çoğu  annenin hisleri bunlar eminim...Evde çocuğuyla vakit geçirebilen ,her anlarını paylaşan annelere de gıptayla bakıyorum,maalesef bazıları bu şanslarının farkında değiller ,zaman zaman çocuklarını itip kakan ,deli gibi bağıran anneleri gördükçe çok üzülüyorum.Belki o anneler de bütün gün evde ,çocukla ev işleriyle yemekle uğraşmaktan ,kendilerine vakit ayıramamaktan şikayet ediyorlar ,herkesin beklentisi maalesef farklı,hayatın sundukları da her zaman beklentilerimizle uyuşmuyor...